ការរស់នៅ ដោយមានពន្លឺ
មានពេលមួយ ខ្ញុំនិងមិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំ បានចុះបេសកកម្ម នៅកន្លែង ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយប្រហែល៤០០គីឡូម៉ែត្រ ហើយយើងក៏បានចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ នៅពេលយប់ជ្រៅ។ ដោយសាររូបកាយ និងភែ្នករបស់ខ្ញុំ មានវ័យកាន់តែចាស់ នោះខ្ញុំមានការពិបាក នៅក្នុងការបើកបរពេលយប់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងក៏បានដាក់វេណគ្នា បើកឡានម្តងម្នាក់ ហើយខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តបើកបរមុន។ ដៃខ្ញុំក៏បានកាន់ចង្កូចជាប់ ហើយភ្នែករបស់ខ្ញុំបានខំមើលទៅផ្លូវ ដែលមានពន្លឺភ្លឺភ្លើងបំភ្លឺមិនសូវច្បាស់។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែបើកបរ ខ្ញុំក៏បានសង្កេតឃើញថា ខ្ញុំអាចមើលឃើញផ្លូវកាន់តែច្បាស់ ពេលដែលឡានដែលបើកនៅខាងក្រោយខ្ញុំបាញ់ពន្លឺទៅរកផ្លូវដែលនៅខាងមុខ។ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ធូរស្បើយជាងមុន ពេលមិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំ ដល់វេណដែលត្រូវបើកបរជំនួសខ្ញុំ។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលខ្ញុំបានរកឃើញថា តាមពិត ខ្ញុំពិបាកមើលផ្លូវ គឺដោយសារខ្ញុំបានបើកភ្លើងសម្រាប់បញ្ចាំងពេលមានអ័ព្ទ តែបែរជាមិនបានបើកភ្លើងហ្វា ដើម្បីបំភ្លឺផ្លូវ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក ១៩៩ គឺជាការតែងនិពន្ធដ៏ប៉ិនប្រសប់ របស់មនុស្សម្នាក់ដែលបានដឹងថា ព្រះបន្ទូលព្រះបានប្រទានឲ្យយើងមានពន្លឺ សម្រាប់ការរស់នៅ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ(ខ.១០៥)។ ប៉ុន្តែ តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏ស្រពិចស្រពិល ដូចការបើកបររបស់ខ្ញុំ នៅតាមផ្លូវជាតិ នៅយប់នោះ? យើងព្យាយាមពិនិត្យមើលឲ្យបានច្បាស់ ហើយជួនកាល យើងបានវង្វេងចេញពីផ្លូវដ៏ល្អបំផុត ដោយសារយើងភ្លេចប្រើពន្លឺនៃព្រះបន្ទូលព្រះជាម្ចាស់។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១១៩ បានលើកទឹកចិត្តយើង “ឲ្យប្រើពន្លឺរបស់ព្រះអង្គ”។ តើមានអ្វីកើតឡើង ពេលដែលយើងប្រើពន្លឺរបស់ព្រះអង្គ? យើងនឹងរកឃើញប្រាជ្ញា ដែលជួយឲ្យយើងមានសេចក្តីបរិសុទ្ធ(ខ.៩-១១) យើងនឹងរកឃើញការបណ្តាលចិត្ត និងការលើកទឹកចិត្តថ្មីៗ…
ការស្វែងយល់អំពីអត្តសញ្ញាណដ៏ពិតរបស់ខ្ញុំ
តើខ្ញុំជានរណា? នេះជាសំណួររបស់តួរតុក្កតារូបសត្វដែលគេញាត់គរ ពីខាងក្នុង ក្នុងសៀវភៅរឿងកុមារ ដែលមានចំណងជើងថា ឥតប្រយោជន៍ ដែលលោកមីគ អ៊ីងភែន(Mick Inkpen) បាននិពន្ធ។ ក្នុងរឿងនេះ តុក្កតានេះមានសភាពចាស់ សាកពណ៌ ត្រូវគេយកវាទៅទុកចោល នៅកៀនជ្រុងបន្ទប់តូចក្រោមដំបូលផ្ទះ។ អ្នកស៊ីឈ្នួលរើផ្ទះបានឡើងទៅជញ្ជូនឥវ៉ាន់ចេញពីក្នុងបន្ទប់នោះ ហើយក៏បានឃើញវា។ គាត់ក៏បានលាន់មាត់ថា “ឥតប្រយោជន៍” ហើយវាក៏បានគិតថា វាមានឈ្មោះ “ឥតប្រយោជន៍”។
ពេលវាបានជួបតុក្កតារូបសត្វដទៃទៀត វាក៏បាននឹកចាំថា កាលពីមុន វាមានកន្ទុយ និងព្រុយនៅលើមុខ ហើយមានពណ៌បង្កង់ៗផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ពេលវាបានជួបសត្វឆ្មាសម្បុរប្រផេះលាយត្មោត ដែលបានជួយនាំវាត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយក៏បាននឹកឃើញអត្តសញ្ញាណដ៏ពិតរបស់វា ដែលជាតុក្កតារូបឆ្មាញាត់គរ ដែលមានឈ្មោះថា ថូប៊ី(Toby)។ ម្ចាស់របស់វា ក៏បានជួសជុលវាឡើងវិញ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដោយដេរត្រចៀក កន្ទុយ ព្រុយ និងពណ៌បង្កង់ៗឲ្យវា។
ពេលណាខ្ញុំបានអានសៀវភៅរឿងនេះ ខ្ញុំបានគិតអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួនឯង។ តើខ្ញុំជានរណា? ពេលដែលសាវ័កយ៉ូហានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅកាន់អ្នកជឿព្រះទាំងឡាយ គាត់បាននិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់បានហៅយើងថា កូនរបស់ទ្រង់(១យ៉ូហាន ៣:១)។ យើងមិនយល់ អំពីអត្តសញ្ញាណនេះ ឲ្យបានមួយរយភាគរយទេ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងបានឃើញព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ យើងនឹងបានដូចជាទ្រង់(ខ.២)។ ថ្ងៃណាមួយ ព្រះអង្គនឹងស្អាងយើងឡើង ឲ្យមានអត្តសញ្ញាណ ដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានតាំងពីរដើម…
សេចក្តីស្រឡាញ់ និងសន្តិភាព
ខ្ញុំតែងតែមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលសន្តិភាព ដ៏មានអំណាច ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន(ទំនុកដំកើង ៤:៧) អាចកើតមាន ពេញក្នុងចិត្តរបស់យើង សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងមានទុក្ខព្រួយបំផុតក៏ដោយ។ ខ្ញុំបានពិសោធន៍នឹងរឿងនេះ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ នៅក្នុងពិធីបុណ្យរំឭកមរណៈភាពរបស់ឪពុកខ្ញុំ។ ថ្ងៃនោះ មានមនុស្សជាច្រើនដែលខ្ញុំបានស្គាល់ បានចូលមកជួយរំលែកទុក្ខម្នាក់ម្តងៗ ហើយក្នុងចំណោមពួកគេ ក៏មានវត្តមានរបស់មិត្តភក្តិដ៏ល្អម្នាក់ ដែលធ្លាប់រៀនជាមួយគ្នា នៅវិទ្យាល័យ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលជាងមុន។ គាត់មិនបាននិយាយអ្វីទេ គឺគ្រាន់តែបានឱបខ្ញុំជាប់ អស់ពេលមួយសន្ទុះធំ។ គាត់បានបង្ហាញចេញនូវការយល់ចិត្ត ដោយភាពស្ងាត់ស្ងៀម ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា សន្តិភាពបានចាប់ផ្តើមកើតមាន ក្នុងសេចក្តីទុក្ខ នៅថ្ងៃដ៏ពិបាកនោះ។ ការនេះបានរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំមិននៅឯកោឡើយ គឺខុសពីការគិតរបស់ខ្ញុំ។
គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានពិពណ៌នា ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក១៦ សន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្ត និងក្តីអំណរ ដែលព្រះបាននាំចូលក្នុងជីវិតយើង មិនបានកើតឡើង ពីការខំាមាត់សង្កត់ចិត្ត អត់ធ្មត់ ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះទេ តែវាជាអំណោយ ដែលយើងទទួលបាន ពេលដែលយើងចូលជ្រក ក្នុងព្រះដ៏ល្អនៃយើង(ខ.១-២)។
អ្នកខ្លះបានព្យាយាមធ្វើឲ្យខ្លួនឯង ឈប់គិតអំពីការឈឺចាប់ ដែលបណ្តាលមកពីការបាត់បង់ជីវិតរបស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ឬប្រហែលជាគិតចង់ងាកទៅរកព្រះនេះ ឬព្រះនោះ ដើម្បីដកការឈឺចាប់ចេញ។ ប៉ុន្តែ មិនយូរមិនឆាប់ គេនឹងបានដឹងថា ការព្យាយាមជៀសចេញពីការឈឺចាប់ បែរជានាំឲ្យការឈឺចាប់ កាន់តែចូលជ្រៅក្នុងចិត្ត (ខ.៤)។…
ការរៀបចំ សម្រាប់ធ្វើការល្អ
មានពេលមួយ ខ្ញុំនិងភរិយារបស់ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរកម្សាន្តវិស្សមកាល នៅប្រទេសក្រៅ។ ពេលដែលយើងកំពុងតែដើរតាមផ្លូវ មានមនុស្សមាឌធំម្នាក់ ដែលយើងមិនដែលស្គាល់ បានដើរមករកយើង ធ្វើឲ្យយើងរាថយ ដោយការភ័យខ្លាច។ ដំណើរកម្សាន្តរបស់យើងលើកនោះបានជួបរឿងអាក្រក់ជាច្រើនមកហើយ។ យើងត្រូវគេស្រែកគំហកដាក់ ត្រូវគេបោកប្រាស់ និងត្រូវគេកេងប្រវ័ញ្ចជាច្រើនលើកច្រើនសារ។ តើយើងនឹងត្រូវជួបរឿងដែលគួរឲ្យភ័យខ្លាចមួយទៀតឬ? ពេលនោះ គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ តាមពិតបុរសនោះ គ្រាន់តែចង់បង្ហាញកន្លែង ដែលយើងអាចមើលទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាតបំផុតរបស់ទីក្រុងរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានហុចដុំស្ករសូកូឡាមួយដុំមកយើង ដោយទឹកមុខញញឹម ហើយក៏បានចាកចេញទៅ។ អំពើល្អដ៏តូចនេះបានធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍រីករាយពេញមួយថ្ងៃ និយាយរួម ការនេះបានធ្វើឲ្យការធ្វើដំណើរកម្សាន្តរបស់យើងមានន័យ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យយើងមានការដឹងគុណ ចំពោះបុរសម្នាក់នោះ និងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានធ្វើឲ្យយើងមានអំណរឡើងវិញ។
តើហេតុអ្វី បានជាបុរសម្នាក់នោះដើរមករកមនុស្សពីរនាក់ ដែលគាត់មិនដែលស្គាល់ នៅថ្ងៃនោះ? តើគាត់កំពុងតែដើររកនរណាម្នាក់ ដែលគាត់អាចឲ្យស្ករសូកូឡានោះ ដើម្បីឲ្យគេសប្បាយចិត្តឬ?
វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ដែលអំពើល្អដ៏តូចបំផុត អាចនាំមកនូវស្នាមញញឹមស្រស់បំផុត ហើយថែមទាំងអាចនាំនរណាម្នាក់ ទៅរកព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះគម្ពីរបាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីសារៈសំខាន់ នៃការធ្វើការល្អ(យ៉ាកុប ២:១៧,២៤)។ បើយើងបានទទួលការជម្រុញចិត្ត ឲ្យធ្វើការល្អ នោះយើងមានការធានាថា ព្រះជាម្ចាស់មិនគ្រាន់តែជួយឲ្យយើងអាចធ្វើការល្អប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងបាន “រៀបចំទុកជាមុន ដើម្បីឲ្យយើងធ្វើការល្អ” ទៀតផង(អេភេសូរ ២:១០)។
ថ្ងៃនេះ ព្រះជាម្ចាស់ប្រហែលជាបានរៀបចំយើង ឲ្យទៅជួបនរណាម្នាក់ ដែលកំពុងតែត្រូវការពាក្យលើកទឹកចិត្ត នៅថ្ងៃនេះ…
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ
មុនពេលខ្ញុំទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ខ្ញុំមានរបួសយ៉ាងជ្រៅ នៅក្នុងចិត្ត បានជាខ្ញុំជៀសវាងទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធ ដោយមិនចង់ជួបការឈឺចាប់ថែមទៀត។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំ នៅតែធ្វើជាមិត្តជិតស្និទ្ធបំផុតរបស់ខ្ញុំ រហូតដល់ពេលដែលខ្ញុំបានរៀបការជាមួយអ័លែន(Alan)។ ប្រាំពីរឆ្នាំក្រោយមក ពេលដែលយើងហៀបនឹងលែងលះគ្នា ខ្ញុំក៏បានយកហ្សាវីយើរ(Xavier) កូនរបស់យើងទៅព្រះវិហារ កាលដែលគាត់ស្ថិតក្នុងវ័យសិស្សសាលាមត្តេយ្យនៅឡើយ។ ខ្ញុំបានអង្គុយ នៅក្បែរមាត់ទ្វារចេញក្រៅ ដោយការភ័យខ្លាច មិនហ៊ានទុកចិត្តអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំក៏កំពុងតែស្រេកឃ្លានរកជំនួយ។
តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ បងប្អូនរួមជំនឿរបស់យើងបានមករកខ្ញុំ ហើយអធិស្ឋានឲ្យគ្រួសារខ្ញុំ ព្រមទំាងបានបង្រៀនខ្ញុំ ឲ្យចេះពង្រឹងទំនាក់ទំនង ដែលខ្ញុំមានជាមួយព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈការអធិស្ឋាន និងការអានព្រះគម្ពីរ។ មួយរយៈក្រោយមក សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ និងកូនរបស់ទ្រង់ បានធ្វើឲ្យជីវិតខ្ញុំមានការផ្លាស់ប្តូរ។
រយៈពេល២ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីខ្ញុំ អ័លែន និងហ្សាវីយើរបានទៅព្រះវិហារទាំងអស់គ្នាជាលើកទីមួយ យើងក៏បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។ ក្រោយមក ក្នុងអំឡុងពេលនៃការសន្ទនា ប្រចាំសប្តាហ៍ ជាមួយម្តាយរបស់ខ្ញុំ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំមានការខុសប្លែកពីមុន ហើយគាត់ក៏បានឲ្យខ្ញុំចែកចាយ អំពីព្រះយេស៊ូវឲ្យគាត់ស្តាប់។ ពីរបីខែកន្លងផុតទៅ គាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះផងដែរ។
ព្រះយេស៊ូវបានកែប្រែជីវិតមនុស្សជាច្រើន ដែលមានដូចជាលោកសូលជាដើម ដែលគាត់ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកបៀតបៀនពួកជំនុំ ដែលបង្កឲ្យមានភ័យខ្លាចបំផុត ទាល់តែគាត់បានជួបព្រះគ្រីស្ទ(កិច្ចការ ៩:១-៥)។ អ្នកខ្លះបានជួយលោកសូលឲ្យស្វែងយល់បន្ថែម អំពីព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៧-១៩)។ គេក៏បានឃើញគាត់មានការផ្លាសប្រែដ៏ឆាប់រហ័ស ហើយថែមទាំងបានបង្រៀនព្រះបន្ទូល ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ(ខ.២០-២២)។
យើងប្រហែលជាមិនបានជួបព្រះយេស៊ូវ…
ការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ និងការផ្លាស់ប្តូរចិត្ត
យោងតាមមន្ទីរជំរឿនរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក បានឲ្យដឹងថា ជាមធ្យម ជនជាតិអាមេរិកបានផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ ពីអាស័យដ្ឋានមួយ ទៅអាស័យដ្ឋានមួយទៀត អស់១១ ទៅ១២ដង ក្នុងអំឡុងពេលនៃការរស់នៅមួយជីវិត។ កាលពីឆ្នាំមុន មានប្រជាជនអាមេរិក ២៨លាននាក់ បានរើផ្ទះទៅរស់នៅ ក្រោមដំបូលផ្ទះថ្មី។
ក្នុងអំឡុងពេល ដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលរស់នៅវិលវល់ ក្នុងវាលរហោស្ថាន អស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើពពក ដើម្បីដឹកនាំគ្រួសារនៃប្រជាជាតិមួយនេះ ពីកន្លែងមួយ ទៅកន្លែងមួយទៀត ដោយការរំពឹងថា នឹងបានទទួលស្រុកកំណើតថ្មី។ ពួកគេបានធ្វើការផ្លាស់ទីលំនៅជាច្រើនលើកច្រើនសារ នៅក្នុងវាលរហោស្ថាន។ មហារគ្រួសារដ៏ធំនេះបានរើឥវ៉ាន់ ទៅកាន់កន្លែងជាច្រើន ដោយពួកគេមិនគ្រាន់តែដឹកជញ្ជូនរបស់ទ្រព្យផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏បានដឹកជញ្ជូនត្រសាល និងគ្រឿងលម្អនៃរោងឧបោសថ ដែលនៅទីនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានជួបជាមួយលោកម៉ូស(មើល និក្ខមនំ ២៥:២២)។
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រទាននូវអត្ថន័យ កាន់តែពេលលេញថែមទៀត សម្រាប់រឿងនៃការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅនេះ។ ព្រះអង្គមិនបានប្រើពពក ដើម្បីដឹកនាំពួកគេទៀតឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានដឹកនាំពួកគេ ដោយព្រះអង្គទ្រង់ផ្ទាល់តែម្តង។ ពេលដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ចូរមកតាមខ្ញុំ”(ម៉ាថាយ ៤:១៩) គឺទ្រង់កំពុងតែបង្ហាញថា ការផ្លាស់ប្រែចិត្ត ជាការផ្លាស់ប្តូរដែលសំខាន់បំផុត និយាយរួម គឺសំខាន់លើសការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ។ ទ្រង់បានដឹកនាំទំាំងមិត្តសំឡាញ់ និងខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់ ទៅកាន់ឈើឆ្កាងរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញឲ្យពួកគេបានដឹងថា ព្រះនៃពពក និងរោងឧបោសថ មានការលះបង់ប៉ុណ្ណា…
អ្វីដែលខ្ញុំអាចមើលឃើញ
មានពេលមួយ គ្រីស្តា(Krista)បានឈរ ក្នុងភាពត្រជាក់ស្ទើរកក នៅថ្ងៃមួយ ក្នុងរដូវរងា ដោយមើលទៅប៉មបញ្ចាំងពន្លឺ ដែលគ្របដណ្តប់ទៅដោយព្រឹល នៅមាត់បឹង។ ខណៈពេលដែលនាងដកទូរស័ព្ទចេញមក ដើម្បីថតរូប វែនតារបស់នាងក៏បានប្រែជាស្រអាប់ មិនអាចមើលអី្វឃើញច្បាស់ទេ ដូចនេះ នាងក៏បានសម្រេចចិត្តបង្វែរទូរស័ព្ទ ទៅរកប៉មបញ្ចាំងពន្លឺនោះ ហើយក៏បានចុចថតរូបបីប៉ុស្ទ នៅជ្រុងផ្សេងគ្នា។ ក្រោយមក នាងក៏បានយករូបនោះមកមើល ហើយក៏បានដឹងថា តាមពិត កាំមីរ៉ាក្នុងទូរស័ព្ទនោះ បែរជាថតស៊ែលហ្វ៊ី ជាប់រូបនាងទៅវិញ។ នាងក៏បានអស់សំណើច ហើយនិយាយថា រូបថតទាំងបីប៉ុស្ទនោះសុទ្ធតែផ្តោតទៅលើរូបរបស់នាង។ រូបថតរបស់គ្រីស្តា បានធ្វើឲ្យខ្ញុំ គិតអំពីកំហុសមួយ ដែលយើងបានធ្វើស្រដៀងនឹងរឿងរបស់នាងដែរ។ យើងចង់មើលឃើញរូបភាពដែលធំជាង នៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែ យើងមានការផ្តោតចិត្តទៅលើខ្លួនឯងពេក បានជាយើងមើលមិនឃើញរូបភាពនៃផែនការទ្រង់។
លោកយ៉ូហាន ដែលជាបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ព្រះយេស៊ូវ បានដឹងច្បាស់ថា គាត់មិនបានផ្តោតទៅលើខ្លួនឯងឡើយ។ ចាប់តាំងពីដើមដំបូងមក គាត់ទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានតួនាទី និងត្រាសហៅគាត់ ឲ្យនាំអ្នកដទៃ ឲ្យស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។ ពេលគាត់ឃើញព្រះយេស៊ូវ យាងមករកគាត់ និងសិស្សរបស់គាត់ គាត់ក៏បានប្រកាសឡើងថា “នុ៎ះន៍ កូនចៀមនៃព្រះ ដែលដោះបាបមនុស្សលោក” (យ៉ូហាន ១:២៩)។ គាត់ក៏បាននិយាយទៀតថា “ខ្ញុំមកធ្វើបុណ្យជ្រមុជនេះ គឺដើម្បីនឹងសំដែង ឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានស្គាល់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ”(ខ.៣១)។…
ត្រចៀកកើតមក សម្រាប់ស្តាប់
កញ្ញាដាយអ៊ែន គ្រូហ្គ័រ(Diane Kruger) គឺជាតារាភាពយន្ត ដែលគេបានឲ្យដើរតួរ ក្នុងរឿងមួយ ដែលបានធ្វើឲ្យនាងមានភាពល្បីល្បាញ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងរឿងនោះ នាងត្រូវដើរតួរជាភរិយា និងម្តាយវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលជួបការបាត់បង់ប្តី និងកូន ហើយនាងមិនធ្លាប់ជួបការបាត់បង់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងនេះ ដោយផ្ទាល់ខ្លួនទេ។ នាងមិនដឹងថា គេអាចជឿលើសមត្ថភាពសម្តែងរបស់នាងឬអត់ទេ។ ប៉ុន្តែ នាងបានទទួលយកការសម្តែងនេះ ហើយដើម្បីត្រៀមខ្លួនដើរតួរ ក្នុងរឿងនេះ នាងក៏បានទៅចូលរួម នៅក្នុងការជួបជុំគ្នា ដែលគេបានរៀបចំ សម្រាប់ជួយអ្នកដែលកំពុងតែឆ្លងកាត់ជ្រលង នៃការទួញសោកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។
ពីដំបូង នាងបានផ្តល់ការលើកទឹកចិត្ត និងយោបល់ ពេលដែលអ្នកនៅក្នុងក្រុមនោះ បានចែកចាយអំពីរឿងរបស់ពួកគេ។ នាងចង់ជួយលើកទឹកចិត្តពួកគេ ប៉ុន្តែ យូរៗទៅ នាងក៏បានឈប់និយាយ ហើយគ្រាន់តែស្តាប់គេនិយាយវិញ។ គឺទាល់តែដល់ពេលនោះ ទើបនាងចាប់ផ្តើមយល់ អំពីបទពិសោធន៍ ទុក្ខលំបាក និងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ហើយនាងយល់អំពីទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេ ដោយសារនាងប្រើត្រចៀកស្តាប់ពួកគេនិយាយ ។
មានពេលមួយ ហោរាយេរេមាបានចោទប្រកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលថា បានបដិសេធមិនព្រមប្រើ “ត្រចៀក” ស្តាប់ព្រះសូរសៀងព្រះអម្ចាស់។ ហោរារូបនេះមិនបានសំចៃពាក្យសម្តីឡើយ។ គាត់បានហៅពួកគេថា “ជនជាតិល្ងីល្ងើ ហើយឥតយោបល់”(យេរេមា ៥:២១)។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការក្នុងជីវិតយើងជានិច្ច ដោយមានបន្ទូលជាពាក្យនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ការបង្រៀន ការលើកទឹកចិត្ត និងការដាស់តឿន។ ព្រះវរបិតាសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងរៀន…
បានស្អាងឡើងវិញ
កាលពីឆ្នាំ២០០៣ ហ្វូងសត្វចង្រិតម៉រមនដ៏ច្រើនសណ្ឋឹក បានបំផ្លាញផលដំណាំ ដែលនាំឲ្យខាតបង់ទឹកប្រាក់២៥លានដុល្លាអាមេរិក។ សត្វចង្រិតនោះមានចំនួនច្រើនពាសពេញដី ធ្វើឲ្យគេស្ទើរតែរកផ្លូវដើរមិនបាន។ កាលពីមុន គេល្បីថា សត្វចង្រិតដែលមានរូបរាង្គដូចសត្វកណ្តូបនោះ បានវាយប្រហារមកលើផលដំណាំរបស់អ្នកដែលមកបោះទីលំនៅដំបូងគេ នៅរដ្ឋយូតា កាលពីឆ្នាំ ១៩៤៨ ដោយក្នុងពួកវាមួយក្បាល អាចស៊ីបំផ្លាញផលដំណាំ ប្រហែល១៧គីឡូក្រាម ក្នុងមួយជីវិតរបស់ពួកវា ទោះពួកវាមានប្រវែងខ្លួនពី៥ ទៅ៧សង់ទីម៉ែត្រក៏ដោយ។ ការរាតត្បាតនៃហ្វូងសត្វចង្រិតនោះ អាចមានផលប៉ះពាល់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ មកលើជីវភាពរបស់កសិករ និងសេដ្ឋកិច្ចទាំងមូលរបស់រដ្ឋ ឬប្រទេស។
លោកយ៉ូអែល ដែលជាហោរាសម័យសញ្ញាចាស់ បានពិពណ៌នា អំពីហ្វូងសត្វដែលស្រដៀងនឹងហ្វូងសត្វចង្រិតម៉រមន ដែលបានធ្វើឲ្យប្រជាជាតិយូដាទាំងមូលទទួលរងភាពហិនហោច ដោយសារពួកគេមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះ។ គាត់បានថ្លែងទំនាយ អំពីការវាយប្រហាររបស់សត្វកណ្តូប ដែលមនុស្សជំនាន់មុន មិនដែលធ្លាប់ជួបសោះឡើយ(យ៉ូអែល ១:២ អ្នកប្រាជ្ញព្រះគម្ពីរខ្លះជឿថា សត្វកណ្តូបជាពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីកងទ័ពសត្រូវ)។ ហ្វូងសត្វកណ្តូបបានស៊ីបំផ្លាញផលដំណាំទាំងអស់ ដែលនៅពីមុខពួកវា បណ្តាលឲ្យប្រជាជនជួបគ្រោះអត់ឃ្លាន និងភាពក្រីក្រ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកយ៉ូអែលក៏បានប្រាប់ពួកគេថា បើពួកគេងាកបែរចេញពីផ្លូវនៃអំពើបាបរបស់ខ្លួន ហើយសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់អត់ទោសបាប នោះព្រះជាម្ចាស់ នឹង “សងបំពេញឆ្នាំទាំងប៉ុន្មាន ដែលត្រូវស៊ីបង្ខូច ដោយកណ្តូបចង្រិត ដង្កូវ និងក្រា”(២:២៥)។
យើងក៏អាចរៀនសូត្រ អំពីមេរៀនដែលប្រជាជនយូដាបានទទួលផងដែរ។ អំពើបាបរបស់យើង គឺមិនខុសពីសត្វល្អិតចង្រៃទាំងនោះឡើយ។ វាស៊ីបំផ្លាញជីវិតដែលមានផលផ្លែ និងមានក្លិនដ៏ក្រអូប ដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងមាន។…
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលជ្រាលជ្រៅជាង
ពេលដែលលោកអេដវីន ស្តាតុន(Edwin Stanton) បានជួបលោកអាប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ដែលជាប្រធានាធិបតីអាមេរិក ជាលើកទីមួយ គាត់បានប្រមាថលោកលីនខិន ដោយផ្ទាល់ខ្លួន និងជាលក្ខណៈអាជីព ហើយថែមទាំងហៅគាត់ថា “សត្វដៃវែង”ទៀតផង។ ប៉ុន្តែ លោកលីនខិនបានឲ្យតម្លៃ ចំពោះសមត្ថភាពរបស់លោកស្តាតុន ហើយក៏បានសម្រចចិត្តអត់ឱនទោសឲ្យគាត់ ព្រមទាំងតែងតាំងគាត់ ឲ្យមានមុខតំណែងដ៏សំខាន់ ក្នុងគណៈរដ្ឋមន្រ្តី ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលអាមេរិក។ ក្រោយមក លោកស្តាតុនក៏កើតមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះលោកលីនខិន ដោយរាប់អានគ្នាជាមិត្តភក្តិ។ លោកស្តាតុន គឺជាអ្នកដែលបានអង្គុយនៅក្បែរគ្រែរបស់លោកលីនខិន ពេញមួយយប់ បន្ទាប់ពីលោកប្រធានាធិបតីរូបនេះ ត្រូវគេបាញ់សម្លាប់នៅក្នុងសាលមហោស្រព ហ្វ៊ដ ហើយក៏បាននិយាយខ្សិកខ្សួល ទាំងទឹកភ្នែក អំពីមរណៈភាពរបស់គាត់ថា “ចាប់ពីពេលនេះទៅ មនុស្សគ្រប់សម័យកាល នឹងនឹកចាំពីគាត់”។
ការផ្សះផ្សាគឺជារឿងដ៏ល្អ។ សាវ័កពេត្រុសបានចង្អុលបង្ហាញដល់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ អំពីរឿងនេះ ដោយសរសេរសំបុត្រប្រាប់ពួកគេថា “តែមុនដំបូងបង្អស់ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់នឹងគ្របបាំងអំពើបាបជាអនេកអនន្ត”(១ពេត្រុស ៤:៨)។ ពេលដែលខ្ញុំបានអានសំបុត្ររបស់លោកពេត្រុស ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំគិតថា ពេលលោកពេត្រុសកំពុងសរសេរសំបុត្រនេះ គាត់ប្រហែលជាកំពុងតែគិត អំពីកាលដែលគាត់បានបដិសេធព្រះយេស៊ូវ (លូកា ២២:៥៤-៦២) និងអំពីការអត់ទោសបាប ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានដល់គាត់ ក៏ដូចជាយើងរាល់គ្នា នៅលើឈើឆ្កាង។
សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញចេញ…